Για τις μάχες της γενιάς μας!

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβουμε πώς το Πανεπιστήμιο συνδέεται άρρηκτα με την ευρύτερη κοινωνία και πώς επηρεάζεται από τις πολιτικές εξελίξεις και αναδιαρθρώσεις. Πώς ένα ζήτημα που δεν άπτεται της φοιτητικής μας καθημερινότητας και των προβλημάτων της, μας αφορά πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Γιατί καλώς ή κακώς δεν θα είμαστε για πάντα φοιτητές και το εργασιακό μας μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί παρόν, καθώς πολλοί/ες από εμάς δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές μας για να τα βγάλουμε πέρα. Ένα ακόμα ζήτημα από αυτά που “δεν μας αφορούν”, είναι η αυριανή Απεργία. Ωστόσο, ας δούμε γιατί εν τέλει μπορεί να μην είναι κάτι τόσο αδιάφορο.

Μετά από 8 χρόνια μνημονιακής πραγματικότητας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε πριν λίγους μήνες να ανακοινώσει την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα αφήγημα ολωσδιόλου ψευδές, καθώς τόσο η επιτροπεία όσο και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και η λιτότητα παραμένουν, απειλώντας με ευθύ τρόπο την προοπτική της γενιάς μας. Το άγχος της νεολαίας για επαρκή επαγγελματική κατάρτιση αυτή τη στιγμή δεν έρχεται σε επαφή με την πραγματική κατάσταση στους χώρους εργασίας και την πραγματική κατάσταση των εργαζόμενων σ’αυτούς. Όσο οι φοιτητές/τριες κυνηγούν επαγγελματικά προσόντα, φαίνεται ότι όλο και περισσότερο τόσο αυτά όσο και τα πτυχία μας τίθενται σε αχρηστία. Το κυρίαρχο πρότυπο εργασίας αυτή τη στιγμή είναι αυτό της ελαστικότητας. Οι εργοδότες, δηλαδή, στις περισσότερες περιπτώσεις επιλέγουν να μην κάνουν προσλήψεις υπαλλήλων προκειμένου να μην έχουν κάποια δέσμευση απέναντί τους (μηνιαίος σταθερός μισθός, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, σταθερή ασφάλιση κτλ). Σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους προκειμένου να “επιζήσουν” οι επιχειρήσεις στην οικονομική κρίση. Έτσι, ολοένα κυριαρχεί το καθεστώς των συμβάσεων και συγκεκριμένα ατομικών προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην μπορούν συλλογικά να υπερασπιστούν ούτε την εργασία τους ούτε τα εργασιακά της δικαιώματα, συμβάσεων αορίστου ή ορισμένου χρόνου (πχ 6μήνου) και τέλος συμβάσεων “έργου”, με τις οποίες ο εργοδότης δεσμεύεται μόνο κατά τη διάρκεια ενός συγκεκριμένου έργου.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι τα τελευταία χρόνια μόνο οι μισοί από τους νέους εργαζόμενους βρίσκονται σε σταθερή θέση εργασίας και το υπόλοιπο 50% έχει ως προοπτική την ανεργία (21,2% στους νέους), την επισφαλή, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τη μετανάστευση γενικά το “σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι”. Όσον αφορά στην μείωση της ανεργίας που διατυμπανίζει η κυβέρνηση ,είναι πλασματική, διότι συνεχώς ανακυκλώνεται το ίδιο εργασιακό δυναμικό στο πλαίσιο των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ο εργαζόμενος μπορεί κατά τον πρώτο χρόνο εργασίας του να απολυθεί οποτεδήποτε, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και χωρίς υποχρέωση του εργοδότη να καταβάλει αποζημίωση. Αποτελεί ρύθμιση που περιλαμβάνεται στο 1ο μνημόνιο. Επιπλέον με τη συρρίκνωση του κατώτατου μισθού ήδη από το 2012 στα 490 ευρώ και η θεσμοποίηση του «υποκατώτατου» για τους νέους εργαζόμενους στα 430 ευρώ η εργασία μάλλον ορίζεται πολύ περισσότερο σαν προσωρινή. Έτσι, ενώ οι απόφοιτοι πανεπιστημίου προσδοκούν για μία θέση εργασίας ανάλογη της αξίας του πτυχίου τους και, άρα, και μισθού με τον οποίο να μπορούν πραγματικά να ζουν ανεξάρτητοι (καθώς με περικοπές μισθών και συντάξεων η οικογένεια ούτως ή άλλως πλέον αδυνατεί να βοηθήσει), η πραγματικότητα τους διαψεύδει.

Πιο συγκεκριμένα σχετικά με τον δικηγορικό κλάδο και όσον αφορά τα πρώτα χρόνια μετά το πτυχίο, σύμφωνα με το ασφαλιστικό με την εγγραφή μας στον ΔΣΑ, ακόμα και με 0 ευρώ εισόδημα, έχεις την υποχρέωση να καταβάλεις 2.823 ευρώ εισφορές. Καταρχάς, η άσκηση σύμφωνα με το νέο Κωδικά Δικηγόρων δεν προβλέπει κατώτατο όριο αμοιβής και άρα αυτή επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του “καλού” εργοδότη, ενώ παράλληλα ο ασκούμενος γίνεται “το παιδί για όλες τις δουλειές”. Εξίσωση και αναγνώριση των πτυχίων ιδιωτικών κολλεγίων και Πανεπιστημίων του εξωτερικού με αυτά των ΑΕΙ, εξαφάνιση μικρών δικηγορικών γραφείων σε αναντιστοιχία με τη μαζική εμφάνιση δικηγορικών εταιρειών είναι δύο δεδομένα, που σκιαγραφούν το τοπίο της δικηγορίας. Ένα καθεστώς όπου η προσφορά θέσεων εργασίας είναι ιδιαίτερα μειωμένη σε αντίθεση με τη διόγκωση των υποψήφιων δικηγόρων, κάτι που ωθεί την ήδη ατομική διαπραγμάτευση σε όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Η αναζήτηση δουλειάς σε κάποια μεγάλη δικηγορική εταιρία πάνω σε εξειδικευμένο αντικείμενο απαιτεί μεταπτυχιακά και έξτρα προσόντα, ενώ ο ασκούμενος δεν κατοχυρώνεται μισθολογικά ως ελεύθερος επαγγελματίας αλλά με όρους μισθοτοποίησης καλείται να αντεπεξέλθει και κατ’ ουσίαν να επιβιώνει μέσα από μεγάλα ωράρια εργασίας.

Επειδή όσο περιγράφηκαν παραπάνω αποτελούν την εργασιακή πραγματικότητα της πλειοψηφίας των εργαζομένων και ως μελλοντικοί νέοι/ες εργαζόμενοι/ες, θα κληθούμε κι εμείς να την αντιμετωπίσουμε, αύριο στην απεργία οφείλουμε να είμαστε στο πλευρό του κόσμου της εργασίας. Κι αυτό γιατί θεωρούμε πως οι αγώνες αυτοί μας αφορούν ήδη από σήμερα ως φοιτητές δεδομένης της υποβάθμισης των πτυχίων μας με την ανάδειξη των μεταπτυχιακών ως απαραίτητο χαρτί ώστε να βρούμε ακόμα και μία κακοπληρωμένη εργασία (διακύβευμα είναι η εργασία στον κλάδο με το που τελειώσουμε) και την θέσπιση διδάκτρων σε αυτά κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το έργο του να αντεπεξέλθουμε σε αυτά.

Συμμετέχουμε στην πανεργατική κινητοποίηση Πατησίων και Στουρνάρη στις 10.30 την Τετάρτη 28/11 στην αυτοτελή προσυγκέντρωση των φοιτητικών συλλόγων! Παλεύουμε για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια!