Θα τσακίσουμε το τέρας του φασισμού!

Στις 18 Σεπτέμβρη, συμπληρώνονται 7 χρόνια από το βράδυ εκείνο που το τάγμα εφόδου της Νίκαιας της Χρυσής Αυγής και συγκεκριμένα ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς, δολοφονεί με μαχαίρι τον Παύλο Φύσσα, ο οποίος έπεσε νεκρός στο Κερατσίνι. Ο Παύλος Φύσσας, γνωστός και ως Killah P ή Dogo Argentino, είχε γίνει στόχος της εγκληματικής οργάνωσης λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, η οποία περνούσε και μέσα από τα τραγούδια του. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ήταν ένα “σημείο 0” για την κοινωνική νομιμοποίηση και ανοχή απέναντι στους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Παρότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπάθησαν να “ξεπλύνουν” και να συγκαλύψουν τους φασίστες με αηδιαστικούς τίτλους ειδήσεων, όπως “Δολοφονήθηκε για το ποδόσφαιρο”, η δολοφονία αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πυροδότησε μαζικές αντιδράσεις από το αντιφασιστικό κίνημα στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις σχολές, ερχόμενο σε ευθεία σύγκρουση με το φασισμό σε κάθε του έκφανση.

Μπορεί να έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, αλλά οι πληγές σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι ακόμα νωπές. Σε αυτή την επταετία το αντιφασιστικό κίνημα, ο λαός και η νεολαία δεν σώπασαν ούτε στιγμή, σήκωσαν αντιστάσεις και έδωσαν ξεκάθαρες απαντήσεις, υψώνοντας ανάχωμα ενάντια σε κάθε φασιστική ρητορεία και πρακτική που υπήρχε και αναπτυσσόταν εντός του κοινωνικού συνόλου. Η εκ προθέσεως και εν ψυχρώ δολοφονία του Φύσσα αποτέλεσε, δε αφορμή για περαιτέρω, πιο διεξοδικές έρευνες για ποινικά αδικήματα και εγκληματική δραστηριότητα του ναζιστικού μορφώματος, με αποτέλεσμα να σχηματιστούν δικογραφίες σε βάρος των στελεχών και μελών της Χρυσής Αυγής. Έτσι, ξεκίνησε μια μακροχρόνια δίκη, η οποία επιτέλους φτάνει στο τέλος της, με την ανακοίνωσης της ετυμηγορίας του δικαστηρίου στις 7 Οκτώβρη, 5.5 χρόνια και 453 συνεδριάσεις μετά την έναρξή της.

Η Χρυσή Αυγή, ως μόρφωμα της άκρας δεξίας, εξ ορισμού ήταν το “μακρύ χέρι” του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του κανιβαλισμού, του τσακίσματος των κεκτημένων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, της περιθωριοποίησης και στοχοποίησης καταπιεζόμενων κοινωνικών ομάδων, όπως οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, η lgbtqi κοινότητα κοκ. Από το βήμα δε της Βουλής, από το 2012, εκμεταλλευόμενη τη βαθιά πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση, απέκτησε τη νομιμοποίηση να σπέρνει το φασιστικό της δηλητήριο εντός κοινωνικού ιστού, με την κάλυψη του κοινοβουλευτισμού και της “δημοκρατίας”. Μέσω της χρήσης και αναπαραγωγής εθνικιστικών αφηγημάτων, ανιστόριτων και νεοναζιστικών, δεν έχανε την ευκαιρία να στρέφει τα βέλη της οργής της κοινωνίας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως “αποδιοπομπαίους τράγους” και να εξαπολύει δολοφονικά πογκρόμ ενάντιον τους, αλλά και ενάντια σε κάθε φωνή αντίστασης στις πρακτικές της, όπως σε αγωνιστές της αριστεράς. Με στρατιωτική ιεραρχία και τάγματα εφόδου, που υπακούουν σε άνωθεν εντολές, η Χρυσή Αυγή έσπερνε το φόβο και την τρομοκρατία στις καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες.

Πάντως, η Χρυσή Αυγή απονομιμοποιήθηκε και καταδικάστηκε από τον ίδιο το λαό μέσω του αντιφαστικού κινήματος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη εκλογική πτώση του νεοναζιστικού κόμματος και τον αποκλεισμό του από τα έδρανα του Κοινοβουλίου. Η πραγματικότητα είναι,όμως,ότι η αποσταθεροποίηση της Χ.Α. σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο δεν σήμανε και την απόλυτη πάταξη της ακροδεξιάς στη χώρα μας. Έτσι,στις προηγούμενες εκλογές την θέση της μέσα στο Κοινοβούλιο κατάφερε να πάρει η Ελληνική Λύση, το ακροδεξιό κόμμα του Βελόπουλου μίας και συσπείρωσε μεγάλο τμήμα κόσμου της Χ.Α., χωρίς να φέρει το στίγμα της ανοιχτά ναζιστικής οργάνωσης. Παράλληλα, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνικής απεύθυνσης της Χ.Α. αφομιώθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία ακολούθησε ακόμα πιο συντηρητικά μονοπάτια, ώστε να ικανοποιήσει και αυτό το ακροατήριο. Τέλος, πρώην μέλη της φασιστικής οργάνωσης προσπαθούν συνεχώς να κάνουν την επιστροφή τους στην ελληνική πολιτική σκηνή, με το πιο φωτεινό παράδειγμα να αποτελεί ο Ηλίας Κασιδιάρης με το Έλληνες ΓΤΠ. Η διάσπαση στο εσωτερικό της δεν αποτελεί απλώς μια τυχαιότητα αλλά εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους, όπως η αποποίηση της παλιάς τους πολιτικής ταυτότητας και των εγκληματικών ενεργειών που διέπραξαν στο όνομα αυτής.

Το τέλος της δίκης της Χρυσής Αυγής σημαίνει το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου για το αντιφασιστικό κίνημα αλλά και μία μεγάλη υλική νίκη. Ακριβώς γι’ αυτό, στις 7 Οκτωβρίου δεν πρόκειται να αποδεχτούμε τίποτα λιγότερο από την ισόβια καταδίκη των φασιστών δολοφόνων, ως τη μόνη κοινωνικά, πολιτικά και δικανικά δίκαιη απόφαση απέναντι στα τέρατα. Ο αγώνας, όμως, ενάντια στο μαύρο φίδι του φασισμού δεν τελειώνει εκεί, δεν αρκεί μια καταδικαστική απόφαση, μιας και η ακροδεξία ανθίζει με διάφορες όψεις μέσα στο σημερινό πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Γι’ αυτό το χρέος του λαού και της νεολαίας απέναντι στο σκοτάδι του φασισμού είναι μεγάλο, σαφές και συγκεκριμένο. Θα είμαστε εδώ κάθε μέρα, σταθερά, αταλάντευτα και για όσο χρειαστεί, παλεύοντας μέχρι να μη μείνει ούτε σπιθαμή χώρου στην κοινωνία για τους φασίστες, μέχρι να ξαναμπούν βαθιά στις τρύπες τους. Με όπλο την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και την ενότητα, για να μην υπάρξει άλλος Παύλος Φύσσας, άλλος Σαχζάτ Λούκμαν, άλλος Πετρίτ Ζίλφε. Για όλους τους δικούς μας ανθρώπους που σκότωσε, ξυλοκόπησε, τραμπούκισε, καταπίεσε ο φασισμός. Για το δίκιο μας, για την ελευθερία, για τη ζωή! Δεν πρόκειται ούτε να κλάψουμε ούτε να φοβηθούμε! Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, δε θα συγχωρήσουμε ποτέ! Το τέρας του φασισμού θα το κοιτάμε πάντα κατάματα και θα το τσακίζουμε από τη ρίζα! Αυτή είναι η μόνη απάντηση στο φασισμό!

Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισε τον !

Καλούμε στην αντιφασιστική πορεία την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου στις 5:00μμ, στο μνημείο του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι καθώς και σε κινητοποίηση την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου στις 11:00πμ, στο Εφετείο Αθηνών.

Ρούσσο δε σε περιμένουμε, σε ψάχνουμε!

The story so far…

Η ιστορία μας ξεκινάει το μακρυνό 2009, όταν τα πράγματα στο εσωτερικό της Νομικής, τάραξε η ιστορία ενός καθηγητή, που σε κάθε ευκαιρία εξαπέλυε ρατσιστικό και σεξιστικό μίσος εντός των αμφιθεάτρων. Και το όνομα αυτού Κλεάνθης Ρούσσος, ένα όνομα μια ιστορία. Παρότι η απαράδεκτη ρητορεία του εν λόγω καθηγητή ήταν σχετικά γνωστή, το αποκορύφωμα ήταν η δήλωσή του σε αλλοδαπή συμφοιτήτριά μας ότι δεν πρόκειται να περάσει το μάθημά του γιατί “αρνείται να δώσει πτυχία κοινωνικής ανέλιξης”. Ένα ακόμα οριακό περιστατικό στην καριέρα ακραίας ρητορείας που έκανε ο Ρούσσος ήταν η ατάκα “Τι δουλειά έχεις εδώ; Γιατί δεν πας σπίτι σου να μεγαλώσεις το παιδί σου;”σε έγκυο συμφοιτήτρια. Τα περιστατικά αυτά σε συνδυασμό με τη συνολικότερη συμπεριφορά του Ρούσσου, άρχισαν να πυροδοτούν έντονες αντιδράσεις από πλευράς Φοιτητικού Συλλόγου, τόσο εντός των αμφιθεάτρων όσο και στα όργανα διοίκησης. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μετά από όλα αυτά ήταν η εμφάνιση του Ρούσσου στη σχολή με τη συνοδεία μπράβων, οι οποίοι τραμπούκιζαν φοιτητές, απειλούσαν, έψαχναν τσάντες κοκ. Ακολούθησε μαζική Γενική Συνέλευση του ΦΣ, η οποία αποφάσισε πλειοψηφικά ότι ο καθηγητής αυτός δεν έχει καμία θέση στη σχολή μας και δεν μπορεί να ξαναδιδάξει. Η απόφαση αυτή μεταφέρθηκε στα όργανα διοίκησης, όπου διεκδικήσαμε να περάσει ο Ρούσσος από Ένορκη Διοικητική Εξέταση και να αποπεμφθεί από το διδακτικό προσωπικό της σχολής, πράγμα που μετά τη μαζική διεκδίκηση, ο ΦΣ μας κατάφερε.

Ωστόσο, η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Η σχολή έκτοτε προσπάθησε δύο φορές να επαναφέρει τον Ρούσσο ως καθηγητή, οριακά ινκόγκνιτο. Μία το 2013 στο μεταπτυχιακό του αστικού και άλλη μία φορά το 2015 ως διδάσκοντα στο φροντιστηριακό μάθημα των Γενικών Αρχών Αστικού Δικαίου. Και τις δύο φορές προσπαθούσε να αποφεύγει να συστηθεί με το όνομά του στα αμφιθέατρα φοβούμενος προφανώς τις αντιδράσεις, όταν θα γινόταν γνωστό ότι επανήλθε. Ωστόσο, το “κρυφτό” δεν κράτησε καιρό και οι αντιδράσεις δεν άργησαν να του “χτυπήσουν την πόρτα”. Την τελευταία φορά μάλιστα που ο Ρούσσος προσπάθησε να κάνει δυναμικό come-back, σύσσωμος ο τομέας Α’ Ιδιωτικού συμπαρατάχθηκε μαζί του, με δημόσια ανακοίνωσή του, στην οποία όχι μόνο δήλωνε την αλληλεγγύη του στους καθηγητές που “εμποδίστηκαν δια της βίας να διδάξουν”, αλλά απειλούσε και με απώλεια εξαμήνου, εάν οι φοιτητές συνέχιζαν να αντιδρούν. Αυτή η ένθερμη υποστήριξη ολόκληρου του Τομέα σε καθηγητή που έχει αποπεμφθεί λόγω της φασιστικής του συμπεριφοράς καταδεικνύει ακριβώς ότι οι καθηγητές θα υπερασπιστούν τους «δικούς» τους – φασίστες ή μη. Επειδή, όμως, η συλλογική μνήμη και η παρακαταθήκη που αφήνουν τα κεκτημένα εντός Φοιτητικών Συλλόγων υπάρχουν και διαπερνούν όλες τις γενιές φοιτητών/τριών και οι “κούφιες” απειλές δεν μας τρομοκρατούν μπροστά σε επίδικα σαν αυτό, η απάντηση στο Ρούσσο και 5 και 7 χρόνια αργότερα ήταν η ίδια, με αποτέλεσμα να μην πατήσει το πόδι του σε αμφιθέατρο περισσότερες από 3 φορές.

2020 and the game begins again…

Κι εκεί που λέγαμε ότι το κεφάλαιο Ρούσσος έκλεισε οριστικά και ότι οι λογαριασμοί του ΦΣ Νομικής έκλεισαν μαζί του 5 χρόνια πριν, ο “γνωστός” πλέον καθηγητής, Κλεάνθης Ρούσσος, και η διοίκηση μας εξέπληξαν για άλλη μια φορά, θεωρώντας μάλλον ότι πέρασαν τα χρόνια και ότι η περίπτωσή του πια ξεχάστηκε. Καθόλου τυχαίο δεν είναι προφανώς ότι η επανεμφάνιση αυτή έγινε εν μέσω εξεταστικής και πανδημίας που οι σχολές και οι σύλλογοι είναι απομαζικοποιημένοι και αποσυλλογικοποιημένοι. Άλλωστε είναι αγαπημένη τακτική των διοικήσεων -αλλά και του ίδιου του κράτους- να κάνουν “κινήσεις ματ” εντός των σχολών σε περιόδους που οι σύλλογοι είναι ανενεργοί και άρα θεωρούν ότι δε θα μπορούν να αντιδράσουν μαζικά και αποτελεσματικά. Επειδή, όμως, ένας άνθρωπος που δεν χάνει σε κάθε ευκαιρία να αναπαράξει ρατσιστική ρητορική μίσους, ο Ρούσσος δεν άργησε να τραβήξει και πάλι τα βλέμματα πάνω του. Λίγες μέρες πριν κατά την προφορική εξέταση του Ειδικού Ενοχικού, δεν δίστασε, παραθέτοντας ένα πρακτικό, να εκστομίσει την ατάκα “Έχει υποστεί ακρωτηριασμό, αλλά ευτυχώς είναι άντρακλας και συνεχίζει να πηδάει γκομενίτσες”. Μετά από όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ως παράγωγα του σεξισμού και της πατριαρχίας, μια τέτοια δήλωση, ειδικά απ’ το βήμα του καθηγητή, το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστεί είναι αηδιαστική. Γιατί όχι, δεν είναι απλά ένα αστειάκι, δεν είναι κάτι απλό και ανάξιο να ασχοληθούμε. Ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η πατριαρχία είναι μια κουλτούρα που καταπιέζει υποκείμενα, που δολοφονεί. Γι’ αυτό και δεν έχει καμία θέση στις σχολές μας και στην κοινωνία και κανένα κάλυμμα αστεϊσμού δεν μπορεί να τη νομιμοποιήσει. Και τέτοιου είδους αντιλήψεις πρέπει να κόβονται απ’ τη ρίζα και οι φορείς τους να αντιμετωπίζονται αναλόγως.

Από εκεί και πέρα. τα τινά μιας ακόμα επανόδου αυτού του τύπου στη σχολή μας, είναι κατά βάση τρία:

1. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει ο ρόλος του Ρούσου ως καθηγητή. Το γεγονός ότι αυτές οι απόψεις εκφέρονται από διδάσκοντα οξύνει την καθηγητική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, καθώς ο φοιτητής σε πρώτη φάση αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο που μιλάει από το καθηγητικό έδρανο ως αυθεντία και τείνει να επηρεάζεται από τα λεγόμενά του. Επιπλέον, η άκρως εκβιαστική συμπεριφορά του να εκφέρει τέτοιο λόγο ενώ γνωρίζει ότι έχει όλη την εξουσία να κόψει τον φοιτητή στο μάθημά του επειδή ο τελευταίος αντέδρασε στα λεγόμενα του αποσκοπεί ακριβώς στην κάμψη οποιασδήποτε αντίδρασης ή συλλογικής διεκδικήσης. Η ιδεολογική αυτή προπαγάνδα και τρομοκρατία από πλευράς όχι μόνο του εν λόγω καθηγητή, αλλά και άλλων που ενστερνίζονται τις ίδιες απόψεις, όπως η Παπαϊωάννου (που κατά καιρούς έχει απασχολήσει με τη ρητορεία μίσους της), δεν θα μείνουν αναπάντητες και δεν θα μας κάνουν να ενσωματώσουμε το φόβο και την “καθηγητική αυθεντία”.
2. Ο Ρούσσος μέσω της πρακτικής του και της ρητορείας του αναπαράγει από το καθηγητικό έδρανο μία φασίζουσα πολιτική τοποθέτηση, η οποία εκφράζεται και από συγκεκριμένους πολιτικούς φορείς της ακροδεξιάς. Η στοχοποίηση συμφοιτητών/τριων μας λόγω του φύλου και της καταγωγής τους δεν χωρούν στη σχολή μας και ο Φοιτητικός μας Σύλλογος έχει καταφέρει να το εγγυηθεί.
3. Η Διοίκηση της σχολής επιλέγει εκ νέου να αψηφήσει την απόφαση του συλλόγου μας και αναδεικνύεται η στάση που επιλέγει να έχει απέναντι στις αποφάσεις μας και σε φαινόμενα τύπου Ρούσσου. Επιδιώκεται, δηλαδή, η υποβάθμιση της ισχύος των συλλογικών μας διαδικασιών αλλά και η ανοχή ή συναίνεση απέναντι στη ρατσιστική και σεξιστική του στάση.

Στο δια ταύτα…

Γενικώς, όπως λίγο-πολύ έχουμε καταλάβει στην καθημερινότητά μας στο Πανεπιστήμιο, οι καθηγητές δεν είναι και ακριβώς “καλά παιδιά”. Αντιθέτως, είναι οι κατεξοχήν υλοποιητές των εκάστοτε εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων και από αυτούς και τα όργανά τους περνάει η εντατικοποίηση και η πειθάρχηση των φοιτητών και των ρυθμών σπουδών, στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ενός modus viventi στη συνείδηση της νεολαίας, που την θέλει πλήρως πειθαρχημένη. Ενός modus viventi ιδιαίτερα βολικού για την αγορά εργασίας. Αλλά, εντάξει, αυτό είναι κάτι πιο συνολικό που χωράει μεγάλη κουβέντα με συμφωνίες και διαφωνίες.

Κατά τη γνώμη μας, όμως, η έκφανση αυτής της συνθήκης στο επίπεδο της καθηγητικής αυθαιρεσίας, δεν χωράει καμία απολύτως κουβέντα, διαφωνία ή διαπραγμάτευση. Πολλώ δε μάλλον, όταν φτάνει στα όρια του φασισμού και του σεξισμού. Και ο Ρούσσος αυτά τα όρια τα έχει ξεπεράσει εδώ και 11 χρόνια. Και μυαλό δε λέει να βάλει. Γι’ αυτό για ακόμη μια φορά, η απάντηση από πλευράς μας είναι μία και δεν έχει παρά να είναι σαφής και ξεκάθαρη. Στη σχολή μας δεν είχαν, δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ καμία θέση κανενός είδους Ρούσσοι. Εμείς θέλουμε ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία, στην προάσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων του, ενάντια σε κάθε έκφραση ρατσισμού . Εμείς, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της σχολής δεν ανεχόμαστε να λέγονται τέτοια πράγματα και ζητάμε η Κοσμητεία,τα Όργανα Διοίκησης, οι Τομείς και όλο το καθηγητικό σώμα να πάρουν άμεσα θέση καταδικάζοντας τον εν λόγω καθηγητή. Κι όπως το καταφέραμε τόσες φορές στο παρελθόν με διάφορους και διάφορες του ιδίου φυράματος, αλλά και με τον ίδιο το Ρούσσο, έτσι θα το καταφέρουμε για ακόμα μια φορά. Γι’ αυτό κύριε Ρούσσο, μετράμε πάλι αντίστροφα…

Hunger games: εξεταστική edition

 Η πανδημία του κορωνοϊού καθώς και το καθολικό lockdown επέφερε μια σειρά από αλλαγές και μέτρα που εκτείνονται σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το ζήσαμε και στη Νομική με την τηλεκπαίδευση να μπαίνει στην καθημερινότητα μας καθώς και να υιοθετείται εν μέρει ακόμα και για τη διεξαγωγή της εαρινής. Φυσικά, οι συνθήκες για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες ήταν εξαιρετικά δύσκολες και όλοι μας περιμέναμε πως οι καθηγητές, που έφεραν ευθύνη στην περαιτέρω επιβάρυνσης της κατάστασης, θα ήταν τουλάχιστον επιεικείς στη βαθμολόγηση. Όμως, όχι…

Το γεγονός πως μέχρι και αρχές Ιουνίου δεν ξέραμε πότε ή πώς θα δώσουμε εξεταστική, πως τα βιβλία μας παραδόθηκαν (σε όσους παραδόθηκαν) όταν άρχισε αυτή η εξεταστική, ότι τα μαθήματα διεξήχθησαν με μη κανονικό τρόπο, ότι κατά την ηλεκτρονική εξέταση είχες μια κάμερα πάνω από το κεφάλι σου και μια συνεχή βαβούρα -για να μη μιλήσουμε για τα τεχνικά προβλήματα- όλα αυτά δεν φάνηκαν να συγκινούν τους καθηγητές μας και ιδιαίτερα τους καθηγητές συγκεκριμένων τομέων.

 Ποινικά…

Ο τομέας του Ποινικού είχε ρεκόρ κοψιμάτων με τα ποσοστά επιτυχίας σε κάθε μάθημα του τομέα να είναι από τα μικρότερα. Συγκεκριμένα, στο Γενικό Ποινικό, μάθημα μόλις πρώτου έτους, κόπηκε το 44% όσων το έδωσαν. Στο Ειδικό Ποινικό, κόπηκε το 37%, ενώ στις Εφαρμογές Ποινικού Δικαίου-Ποινικής Δικονομίας κόπηκε το 42%(!). Μάλιστα, στα συγκεκριμένα μαθήματα άλλαξαν φέτος οι κώδικες Ποινικού Δικαίου και Ποινικής Δικονομίας, ενώ δεν είχαν ανανεωθεί τα συγγράμματα και οι καθηγητές αρνούνταν πεισματικά να αναρτήσουν έστω τις αλλαγές. Το μοναδικό ανανεωμένο σύγγραμμα Ποινικής Δικονομίας χιλίων σελίδων, έφτασε στα σπίτια μας λίγες μόλις μέρες πριν εξεταστούμε στο μάθημα! Η απάντηση του κύριου Κιούπη στα email των φοιτητών και φοιτητριών του που έκοψε σωρηδόν και τον ρωτούσαν πότε θα γίνει η επίδειξη γραπτών ήταν πως «δεν θα γίνει επίδειξη γραπτών με φυσική παρουσία». Η αυθαιρεσία στη συγκεκριμένη περίπτωση χτυπάει κόκκινο, καθώς όχι μόνο κόπηκαν σχεδόν οι μισοί αλλά και δεν έχουν κανένα τρόπο να δουν αν βαθμολογήθηκαν δίκαια ή τι λάθη έκαναν.

Εμπορικά…

Είναι φανερό ότι οι καθηγητές του Εμπορικού I (Γενικό μέρος- Αξιόγραφα) και του Εμπορικού II  (Εταιρείες) εξέτασαν εξαντλώντας την επιείκειά τους. Τα ποσοστά κοψίματος ανέρχονται στο 37% και στο 49%, αντίστοιχα(!). Ο τομέας του Εμπορικού είναι από τους κατ’εξοχήν τομείς των οποίων οι καθηγητές εφαρμόζουν το δόγμα «θα κάνω κάτι, επειδή μπορώ». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απαγόρευση εξόδου από την αίθουσα για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα και για τη χρήση της τουαλέτας, κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Απ’ό,τι φαίνεται δεν έχει πάρει τυχαία τη φήμη ενός δύσκολου τομέα, καθώς ένας στους δύο που επιχείρησε να δώσει υπό αυτές τις συνθήκες της πανδημίας εταιρείες, βρήκε το mystudies του κοκκινισμένο.

Πολιτικές Δικονομίες…

Το έργο ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα κατέληγε έτσι στα μαθήματα της Πολιτικής Δικονομίας 1 και στη Σύνθεση Πολιτικής Δικονομίας, όταν παρά τη δύσκολη φύση τους, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, οι καθηγητές επέλεξαν να μην κάνουν καμία μείωση στα θέματα. Πιο συγκεκριμένα, όταν ο χρόνος εξέτασης των μαθημάτων μειώθηκε από 2 ώρες στη 1,5, ο Φοιτητικός Σύλλογος είχε σωρεία αποφάσεων που ζητούσαν την προσαρμογή των θεμάτων στη μειωμένη ώρα. Αυτό το ζήτημα είχε τεθεί σε κάθε κινητοποίηση που κάναμε στην Κοσμήτορα, Χριστακάκου, η οποία ωστόσο δεν έκανε τίποτα ώστε να κατοχυρώσει το απολύτως προφανές και λογικό! ‘Ετσι, όταν δώσαμε Πολιτικές έπρεπε να απαντήσουμε σε θέματα 2 ωρών, μόνο σε 1,5. Επόμενο είναι να κοπήκαν οι 36% από εμάς στην Πολιτική 1 και οι 42% στις Εφαρμογές Πολιτικής Δικονομίας.

Διοικητική Δικονομία…         

Η Διοικητική Δικονομία είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά κοψιμάτων με τους Λαζαράτο, Ευστρατίου και Γιαννακόπουλο να κόβουν τους μισούς φοιτητές απ’όσους έδωσαν, δηλαδή το 48%. Τέτοια ακραία υψηλά νούμερα, καταδεικνύουν πως δεν είναι οι φοιτητές που κάνουν κάτι λάθος, αλλά οι ίδιοι οι καθηγητές. Όταν αντιμετωπίζεις τον φοιτητή σου ως υποψήφιο αντιγραφέα, όταν σκοπός σου κατά τη διάρκει της εξέτασης είναι να περάσουν οι δέκα άριστοι, και να κοπούν όλοι οι υπόλοιποι, τότε κάτι πάει λάθος.

Σε αυτή τη Σχολή δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκουμε τους καθηγητές απέναντί μας. Ωστόσο, όταν οι συνθήκες που καλλούμαστε να αναταπεξέλθουμε είναι σε παγκόσμιο επίπεδο τόσο δύσκολες, όταν διακυβεύεται το ζήτημα της ίδιας μας της υγείας, θα περίμενε κάποιος λιγότερο ψιλιασμένος το καθηγητικό σώμα να μην χρησιμοποίει ανερυθρίαστα την περίοδο της πανδημίας για να επιβάλλει ακόμα πιο απάνθρωπους όρους φοίτησης και εξέτασης. Εν αντιθέσει, οι καθηγητές εκμεταλλεύτηκαν το διάστημα αυτό και τις λίγες δυνατότητες μαζικής αντίδρασης μέσω μίας οθόνης ενός υπολογιστή, για να μονιμοποήσουν μία κατάσταση όπου για να είσαι ο τυχερός «ένας» στους δύο που δεν κόπηκε, θα πρέπει να διαβάζεις όλη μέρα, να είσαι όλη μέρα με το χέρι στο κινητό μήπως αλλάξει τελευταία στιγμή η ύλη ή ο τρόπος εξέτασης κλπ. Βέβαια, όλα αυτά είναι σύμφυτα με τον ίδιο το ρόλο του καθηγητή στα πανεπιστήμια, ο οποίος από το καθηγητικό έδρανο έχει την απόλυτη εξουσία να μας κόψει ή να μας περάσει, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να δεχόμαστε ό,τι λέει ως αυθεντίες και να μην έχουμε το δικαίωμα να αντιδράσουμε όταν η επικείμενη αποτυχία στο μάθημά του κρέμεται από πάνω μας, Έτσι, πολλοί αναγκάζονται να πειθαρχούν πλήρως στους απάνθρωπους όρους που επιβάλλει.

Παρά τις εξαγγελίες για επιτυχία της τηλεκπαίδευσης είναι φανερό ότι οι κόποι και οι θυσίες μας δεν ανταμείφθηκαν. Αντιθέτως σημειώθηκαν όλο αυτό το διάστημα μια σειρά από αυθαιρεσίες και μαζικά κόψιμτα που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε. Η επαναληπτική εξεταστική του Σεπεμβρίου κινείται στο ίδιο πλαίσιο εντατικοποίησης της φοιτητικής μας καθημερινότητας. Μαθήματα αλλάζουν μία μέρα πριν την εξέτασή τους τον τρόπο εξέτασης, η επιτήρηση γίνεται πιο ασφυκτική, τα θέματα ακόμα δεν προσαρμόστηκαν στη μειωμένη ώρα εξέτασης,  οι καθηγητές αρνούνται να απαντήσουν στα mail τους, ενώ παράλληλα αρνούνται να τηρούν τις ώρες ακρόασης τους, καθιστώντας ουσιαστικά την επικοινωνία μαζί τους αδύνατη. Εμείς που βλέπουμε με τον πιο απτό τρόπο ότι στον δύσκολο αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε για τη λήψη του πτυχίου εν μέσω των εξαιρετικών συνθηκών της πανδήμιας οι καθηγητές είναι απέναντι μας, θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε συλλογικά ανθρώπινους όρους σπουδών.

Παίζουν τη ζωή μας Corona γράμματα!

Ήδη από την αρχή της χρονιάς, τους πρώτους μήνες του 2020, οι λαοί παγκοσμίως βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση, που κόστισε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και τη νόσηση εκατομμυρίων. Η αλήθεια είναι πως ο πλανήτης έχει έρθει αντιμέτωπος και στο παρελθόν με ιούς που έχουν αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας σε σχέση με τον covid-19. Παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο είναι διαρθρωμένα τα σύγχρονα καπιταλιστικά συστήματα παγκοσμίως, αυξάνει διαρκώς τις πιθανότητες εμφάνισης και διάδοσης τέτοιων ιών, με την συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος, την διεθνοποίηση των οικονομιών, την συγκέντρωση πληθυσμών σε μεγάλα αστικά κέντρα, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των λαών του “τρίτου” κόσμου αλλά και στρωμάτων των ανεπτυγμένων χωρών (π.χ. φτωχοί/ές, εργάτες/τριες, μετανάστες/τριες), την εξασθένιση του ανοσοποιητικού εν γένει, την αδυναμία πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην υγεία κλπ.

Τα κράτη και οι κυβερνήσεις κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτοφανή υγειονομική κρίση και ήρθαν σε ένα βασικό δίλημμα σε σχέση με την πολιτική που θα ακολουθήσουν. Από τη μια πλευρά χώρες όπως η Αμερική και η Αγγλία ακολούθησαν το μοντέλο της «ανοσίας της αγέλης», βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία του κόσμου (με τους νεκρούς στις ΗΠΑ να φτάνουν τις 182.000), θυσιάζοντας έτσι τις ζωές ανθρώπων στον βωμό του κέρδους. Από την άλλη, κυβερνήσεις άλλων κρατών παρά το γεγονός ότι πήραν μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τις επιπτώσεις που ακολούθησαν στον οικονομικό τομέα, ούτε να ενισχύσουν στην πραγματικότητα τα δημόσια συστήματα υγείας και να αποτρέψουν την εξάπλωση του ιού.

Στη δική μας περίπτωση, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονταν όλο το προηγούμενο διάστημα από τα αστικά ΜΜΕ. Πιο συγκεκριμένα, η λεγόμενη «επιτυχία» της κυβέρνησης της ΝΔ στην αντιμετώπιση της πανδημίας κατά το πρώτο κύμα, τόσο κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όσο και μετά, κατέρρευσε παταγωδώς.  Οι μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων ετών που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ), με τις απολύσεις γιατρών, τις περικοπές μισθών, το κλείσιμο νοσοκομείων, έφεραν το Εθνικό Σύστημα υγείας σε πλήρη ανικανότητα να αντιμετωπίσει την κρίση. Η κυβέρνηση της ΝΔ αντί από την πρώτη στιγμή να ενισχύσει το ΕΣΥ, να προσλάβει μόνιμο ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό, να πραγματοποιεί δωρεάν μαζικά τεστ, να εξοπλίζει τον κόσμο με όλα τα απαραίτητα μέσα προστασίας, να λάβει μέτρα και να διαμορφώσει κατάλληλες συνθήκες για την προστασία ηλικιωμένων και ευπαθών, αλλά και για χώρους μαζικής συνεύρεσης και συνωστισμού, όπως οι χώροι εργασίας, τα γηροκομεία κλπ.,  αρκέστηκε απλά στην επιβολή μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, την απαγόρευση κυκλοφορίας και την επίκληση/επανάπαυση στην ατομική ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς.

           Το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε ποσοστά νεκρών τόσο υψηλά όπως άλλες χώρες (π.χ. Ιταλία) πιο πολύ έχει να κάνει με άλλους παράγοντες, όπως η λήψη από νωρίς μέτρων κοινωνικής/φυσικής αποστασιοποίησης (μέτρο αυταπόδεικτο από το παράδειγμα της Ιταλίας), ο μειωμένος τουρισμός το χειμώνα, η έλλειψη μεγάλων βιομηχανικών μονάδων με συγκέντρωση πολλών εργαζόμενων, παρά με την επιτυχημένη πολιτική που ακολούθησε ο Μητσοτάκης. Αυτό είναι αυταπόδεικτο, άλλωστε, από την αντιφατική στάση που κράτησε η κυβέρνηση από την αρχή της καραντίνας έως τώρα. Όταν, ακόμα, τα κρούσματα ήταν λίγες δεκάδες, η κυβέρνηση επέβαλε καραντίνα, με σκοπό να ελαχιστοποιηθούν τα κρούσματα όσο φτάνουμε προς την τουριστική σεζόν. Την ίδια στιγμή βέβαια, εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους, όπως σούπερ μάρκετ, κούριερ, τηλεφωνικά κέντρα συνέχισαν να εργάζονται κανονικά κατά τη διάρκεια της καραντίνας, εντελώς έκθετοι και με μεγάλο κίνδυνο να κολλήσουν (όπως συνέβη σε αρκετές περιπτώσεις), χωρίς να υπάρχει η παραμικρή μέριμνα για αυτούς.  Ταυτόχρονα,  δεν έδειξε καμία διάθεση οικονομικής στήριξης των εργαζομένων, δίνοντας γελοία επιδόματα, και καμία διάθεση να καθιερώσει μέτρα που θα τους προστατεύσουν από εργοδοτικές αυθαιρεσίες στην δύσκολη αυτή συγκυρία. Αντίθετα, έπαιρνε voucher 200 εκατομμυρίων ευρώ  «μέτζης του νεουκτη» και «σκόιλ ελικικού» που ακόμα αναρωτιόμαστε που πήγαν,  έδωσε στα κανάλια 20 εκατομμύρια ευρώ, πέρασε νομοσχέδια για την εκπαίδευση και το περιβάλλον και φυσικά έδωσε στον Μπακογιάννη για το Μεγάλο Περίπατο, έργο εξαιρετικής αισθητικής, και για τις ζαρντινιέρες με τους φοίνικες, που η κάθε μια κόστιζε όσο ένας κατώτατος μισθός .  Είναι ξεκάθαρο, επομένως, πως στο δίλλημα «κέρδη ή ζωές», ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγουν τα κέρδη.

            Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν ακόμα πιο εμφανή στην αρχή του καλοκαιριού, με την κυβέρνηση να ανοίγει τον τουρισμό και τα σύνορα, χωρίς στοιχειωδώς να λάβει μέτρα προστασίας και χωρίς τη διεξαγωγή μαζικών τεστ. Επιλογές και σφάλματα που επιτάχυναν και αύξησαν τη διασπορά του ιού στην κοινότητα (η οποία θα υπήρχε ως ένα βαθμό, από τη στιγμή που άρχισαν να αίρονται τα μέτρα) και οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα. Το 2^ο κύμα του κορονοϊού έχει αρχίσει με τα κρούσματα ημερησίως να κυμαίνονται μεταξύ 250 και 300. Ωστόσο, το δημόσιο σύστημα υγείας εξακολουθεί να είναι υποστελεχωμένο, οι ΜΕΘ συνεχίζουν να μην επαρκούν και να μην διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό και η κυβέρνηση επιμένει στο να μην διεξάγει μαζικά δωρεάν τεστ. Οι οίκοι ευγηρίας, στους οποίους βρίσκεται συγκεντρωμένο πλήθος ηλικιωμένων και ευπαθών (η ομάδα δηλαδή που χρήζει της μεγαλύτερης προσοχής) βρίσκονται όλο και περισσότερο στο μάτι του κυκλώνα, λόγω της έλλειψης μέριμνας και προστασίας. Η κυβέρνηση επιπλήττει και κάνει υποδείξεις στον λαό την ώρα που αυξάνει στο 85% την πληρότητα των πλοίων και μειώνει τα δρομολόγια των ΜΜΜ. Τα νοσοκομεία εξελίσσονται σε υγειονομικές βόμβες, με γιατρούς και νοσηλευτές να καταλήγουν να μεταφέρουν και να διασπείρουν τον ιό στον χώρο εργασίας τους, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν ούτε δύο μέρες εκτός δουλειάς μέχρι να βγει το διαγνωστικό τεστ, λόγω της μεγάλης έλλειψης προσωπικού. Το διάστημα αυτό δεν αξιοποιήθηκε στο ελάχιστο, η υγεία δεν ενισχύθηκε, οι συνθήκες δεν βελτιώθηκαν σε καμία περίπτωση. Και για να δικαιολογήσει όλη αυτή την ανεπάρκεια, η κυβέρνηση, πιο χυδαία από ποτέ, ρίχνει όλες τις ευθύνες στην «ανεύθυνη και ανέμελη» νεολαία που δεν τηρεί τα μέτρα προστασίας. Διασπείρει, έτσι, και αναπαράγει έναν ηλικιακό διαχωρισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό, που θέλει τους μεν μεγαλύτερους να κατηγορούν τους νεότερους για την κατάσταση που βιώνουμε, και τους δε νέους να ενσωματώνουν ιδεολογήματα ηλικιακού ευγονισμού. Για ακόμα μια φορά, η κυβέρνηση των «αρίστων» χρησιμοποιεί την νεολαία, την ίδια νεολαία που κατηγορούσε και χτυπούσε  λίγους μήνες πριν τις διαδηλώσεις και στους χώρους που συγκεντρώνεται για να κοινωνικοποιηθεί, να διασκεδάσει κλπ, ως αποδιοπομπαίο τράγο στον οποίο με εξόφθαλμο πλέον τρόπο επιρρίπτει πάσα ευθύνη για οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη, σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει και να καλύψει τις ελλείψεις και τις επιλογές της.