Μετά από 7 χρόνια σκληρών μνημονιακών πολιτικών η επίθεση ενάντια στο λαό και στη νεολαία εντείνεται και την βιώνουμε καθημερινά. Προς το κλείσιμο της τελευταίας αξιολόγησης η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις επιταγές της ΕΕ, υλοποιεί μια σειρά αντιδραστικών μέτρων. Οι συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, η υπερφορολόγηση, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ο αποκλεισμός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας από την πρόσβασή του στα κοινωνικά αγαθά, η ολοένα αυξανόμενη ανεργία ωθούν συνεχώς το λαό σε χειρότερες θέσεις μάχης. Φαίνεται να ισχυροποιείται μέσα στην κοινωνία το κλίμα απογοήτευσης και η αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές και την πραγματικότητα που αυτές διαμορφώνουν.
Όσον αφορά το χώρο της νεολαίας τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι επισφαλείς και ελαστικές συνθήκες εργασίας αλλά και η μετανάστευση στην οποία εξωθείται στην αναζήτηση αξιοπρεπών όρων διαβίωσης αποτελούν πραγματικότητα. Σε σχέση με αυτό το διαμορφωμένο τοπίο επιχειρείται η συμπίεση της προσδοκίας της νεολαίας προς τα κάτω και η εμπέδωση μιας κατάστασης όπου σαν πειραματόζωο θα δέχεται τα αναδιαρθρωτικά μέτρα στα εργασιακά και την επαγγελματική της προοπτική.
Συγκεκριμένα, η αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με πιο ξεκάθαρα παραδείγματα την διδακτική/παιδαγωγική επάρκεια και τα Μητρώα Τεχνικών Έργων στο ΤΕΕ, αλλά και η σύσταση επιτροπών από το Υπουργείο Παιδείας που θα επανεξετάσουν τα επαγγελματικά δικαιώματα όλων των κλάδων, μετατρέπει τα πτυχία σε ακαδημαϊκά πιστοποιητικά που δεν έχουν καμία αξία για την εύρεση εργασίας. Η πρακτική άσκηση, η μαθητεία, το μεταπτυχιακό μαζικοποιούνται συνέχεια και αποτελούν το μονόδρομο της συνεχούς επανακατάρτισης, προκειμένου να βρούμε μια δουλειά για 400 ευρώ. Μαζικοποιούνται ενώ ταυτόχρονα γίνονται πιο απαιτητικά, πιο εντατικά, ενδεικτικό το γεγονός της θεσμοθέτησης των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά που μετακυλύει το κόστος της επανακατάρτισης στους φοιτητές, αναγκάζοντας σε δωρεάν επικουρικό έργο στα πανεπιστήμια ή φοιτητικά δάνεια. Η συνεχής υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και η κατάργηση των δωρεάν φοιτητικών παροχών αναιρούν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα των πανεπιστημίων.
Είναι ξεκάθαρο πως με όλα όσα έρχονται υπονομεύεται η όποια εργασιακή προοπτική μπορούσε η γενιά μας να οραματίζεται. Από αυτή τη σκοπιά είναι σημαντικό να προασπίσουμε τα ενιαία πτυχία, με επαγγελματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτά και ταυτόχρονα να προσανατολιζόμαστε σε σχέση με την «μεγάλη εικόνα» της μνημονιακής πραγματικότητας, να αντισταθούμε στον εργασιακό μεσαίωνα που έχει ήδη επιβληθεί και στα νέα μέτρα που έρχονται.
Τη δεδομένη, μάλιστα, στιγμή όπου συλλογικές συμβάσεις αντικαθιστώνται από ατομικές, με την απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, την δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης και την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, την αύξηση της ανεργίας και τη «νομιμοποιήση» της ανασφάλιστης εργασίας τσακίζονται μια σειρά συλλογικών κατακτήσεων.
Ταυτόχρονα, η κατάσταση της αποσυλλογικοποίησης των δικαιωμάτων και της υποχώρησης των συλλογικών διαδικασιών είναι ήδη παρούσα στους φοιτητικούς χώρους. Η απομαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, η απαξίωση απέναντι στις παραδοσιακές μορφές άσκησης συνδικαλισμού αντικατοπτρίζουν αφενός την κρίση της πολιτικής και του συνδικαλισμού στους φοιτητικούς χώρους, αφετέρου το γεγονός ότι και το ίδιο το φοιτητικό υποκείμενο μέρα με τη μέρα εξατομικεύεται και δεν κινητοποιείται εύκολα μπροστά στους εντατικούς όρους ή προγράμματα σπουδών αλλά αποδέχεται ότι θα πρέπει να ανταποκριθεί σε όλα και να γίνει όσο το δυνατόν πιο ευέλικτος και αποδοτικός ως φοιτητής και μελλοντικός εργαζόμενος. Αυτή την υποχώρηση επιχειρούν να εκμεταλλευτούν οι πανεπιστημιακές διοικήσεις εντείνοντας την αυταρχικότητα όσον αφορά το πανεπιστημιακό άσυλο. Δεν είναι λίγα τα φαινόμενα ευθείας αμφισβήτησης του χαρακτήρα του Πανεπιστημίου ως χώρου συλλογικών κινηματικών διεργασιών με lock–out στη Νομική, επέμβαση των δυνάμεων καταστολής στο Πάντειο και απαγόρευση ή έλεγχο εκδηλώσεων και φεστιβάλ.
Απέναντι σε όλα αυτά, τα μορφώματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς φαίνονται αδρανή και να μην ανταποκρίνονται όσο θα μπορούσαν στις συνθήκες των καιρών ώστε να αρθρώσουν προταγματικό λόγο στους Συλλόγους απέναντι στις συστημικές παρατάξεις των ΔΑΠ,ΠΑΣΠ αλλά και τη σεχταριστική ΠΚΣ. Στο σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ η αριστερά εντός των πανεπιστημίων να διερευνήσει εκείνους τους αναγκαίους τρόπους απεύθυνσης και συλλογικοποίησης των προβληματισμών και ανησυχιών των φοιτητών. Να ξαναγίνει οξεία πολιτική διαπάλη στο εσωτερικό των Συλλόγων και η Αριστερά να αναμετριέται με τα πραγματικά ερωτήματα και να μην απέχει από αυτά ώστε ηγεμονικά να χαράσσει σχέδιο. Να γίνει φορέας της ανάγκης διεκδίκησης ανθρώπινων όρων σπουδών, μέσα σε ένα δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο που θα του εξασφαλίζει ενιαία και ισχυρά πτυχία με κατοχυρωμένα όλα τα επαγγελματικά μας δικαιώματα και ταυτόχρονα της οργάνωσης και της αντίστασης της γενιάς μας απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης και στο πλαίσιο ΕΕ-ΔΝΤ που τις επιτάσσει.
Ένα τέτοιο βασικό ερώτημα που δεν θα πρέπει να εκφεύγει της συζήτησης είναι το κατά πόσο τα σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να συμπορεύονται τόσο σε κινηματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Στη βάση μιας συζήτησης που έχει ανοίξει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια στο εσωτερικό των μορφωμάτων αλλά και μια σειρά κοινωνικών χώρων, όπως στο χώρο της Νομικής, θεωρούμε ότι το στοίχημα της ανάδρασης και ανασύνθεσης της φοιτητικής Αριστεράς δεν έχει τελειώσει με το τέλος των περσινών κοινών εκλογικών κατεβασμάτων. Στις περσινές φοιτητικές εκλογές τα περισσότερα σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πραγματοποίησαν κοινό κατέβασμα συνεργασίας δίνοντας προτεραιότητα όχι στα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά αλλά στην ανάγκη συνολικής και συλλογικής απάντησης μπροστά στην αδράνεια, την αποσυλλογικοποίηση και την επίθεση που δέχεται το παρόν και το μέλλον μας. Οι κοινές διαδικασίες των σχημάτων των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ στη βάση επιδίκων, ο συντονισμός των τακτικών κινήσεων και η ψηλάφηση τρόπων ώστε η νεολαία, και ειδικότερα η φοιτητιώσα, να βγει στο προσκήνιο με νέας ποιότητας αγώνες, μέτρησαν βήματα, αναβάθμισαν την κουβέντα για την συγκρότηση ισχυρού ρεύματος αμφισβήτησης και κεφαλαιοποιούν ένα μπλοκ κόσμου που ήδη αντιλαμβάνεται αυτήν την ανάγκη. Την ανάγκη συσπείρωσης όλων εκείνων των τρόπων παρέμβασης, των συνδικαλιστικών και πολιτικών εργαλείων και δυνάμεων που σηκώνουν το γάντι της αντιπαράθεσης με τις διοικήσεις, το Υπουργείο και την κυβέρνηση βάζοντας ανάχωμα στα αναδιαρθρωτικά τους σχέδια. Συγκεκριμένα σε πιο κεντρικού τύπου κινητοποιήσεις όπως στις 30/3 στο Υπουργείο είδαμε ότι όλα αυτά τα μορφώματα έτρεξαν ΓΣ, άνοιξαν την βεντάλια των διεκδικήσεων στους Συλλόγους και βρέθηκαν από κοινού εκεί. Αυτά γεννούν σαφώς την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα ο κινηματικός αυτός συντονισμός να διευρυνθεί και στο πως αναλύουμε την επίθεση και την πολιτική στόχευση των νέων μέτρων και της στρατηγικής του κράτους.
Αξιολογώντας τις διαδικασίες και τον κοινό βηματισμό μας από την αρχή της χρονιάς στη Νομική σε μια σειρά μαχών (μεταπτυχιακό, όροι σπουδών, αυταρχική στάση διοίκησης) είδαμε ότι μπορεί η Αριστερά να παλεύει από κοινού για τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα, μακριά από λογικές ενσωμάτωσης ή ανάθεσης, βάζοντας σε τροχιά ριζοσπαστικοποίησης το Σύλλογο και δίνοντας νόημα στη συλλογική διεκδίκηση.
Ωστόσο θωρούμε ότι η συζήτηση αυτή πρέπει να ανοίξει πλατύτερα και να αναβαθμιστεί με πιο πολιτικά χαρακτηριστικά, και σε επίπεδο πόλης, όπου όλα τα αριστερά σχήματα και κάθε αριστερός αγωνιστής φοιτητής και φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο και στα ΤΕΙ να συμβάλουν με τις εμπειρίες και τις αγωνίες που φέρουν. Με κεκτημένο τον κινηματικό συντονισμό η κουβέντα αυτή θέλουμε να αναδείξει τις πολιτικές εκτιμήσεις, αναλύσεις και ποιότητες της επίθεσης στις σπουδές και την εργασία. Αυτό θα αναδείξει σαφώς και μια σειρά αντιφατικών αλλά πλούσιων (ποιοτικά και ποσοτικά) πολιτικών απόψεων που αξονίζονται στην ανάγκη να βρεθεί κοινή συνισταμένη και σύμπλευση μπροστά στις δυσκολίες και τα προβλήματα. Με άξονα αυτό η πολιτική ανάδραση όλων των απόψεων φιλοδοξούμε να συμβάλλει έστω και λίγο στην καλύτερη και περισσότερο χρήσιμη παρέμβαση μας στους συλλόγους.
Με θάρρος και βούληση να ψηλαφίσουμε την αναγκαία απάντηση που πρέπει να δώσει στο σήμερα, το φοιτητικό και νεολαιϊστικο κίνημα, αντιλαμβανόμενοι τις δυσκολίες της συγκυρίας αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται, όπως ήδη έχουν κάνει οι συντρόφισσες/φοι σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, καλούμε με τη σειρά μας σε ανοιχτή συζήτηση την Τετάρτη στις 3 Μάη το σύνολο των σχημάτων της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ προκειμένου ενόψει του συνόλου των κινηματικών και πολιτικών μαχών να υπάρξει συζήτηση και αναβαθμισμένη συμπόρευση.
ΡΑΠαΝ - ΣΑΦΝ [εαακ] 